کد مطلب:28506 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:149
2222.الجمل: چون امیر مؤمنان دید كه آن گروه، عناد و دشمنی می ورزند و خونی را كه ریختنش حرام است، حلال می شمرَند، دستانش را به سوی آسمانْ بلند كرد و گفت: «بار خدایا! دیدگان، متوجه توست و دست ها به سوی تو دراز است و دل ها به سوی تو پر می كشند و با رفتارهای نیك به سوی تو تقرّب می جویند. "رَبَّنَا افْتَحْ بَیْنَنَا وَبَیْنَ قَوْمِنَا بِالْحَقِّ وَأَنتَ خَیْرُ الْفَتِحِینَ؛[2] بار پروردگارا! میان ما و وقوم ما به حق داوری كن كه تو بهترینِ داورانی"».[3]. 2223.امام علی علیه السلام- در دعایش در جنگ جمل-: بار خدایا!تو را- كه شایسته سپاسی- سپاس می گویم بر رفتار زیبایت نسبت به من، و مهربانی ات بر من، و بر نور خودت كه بر من افكندی، و بر رحمتت كه بدان، [ كمبودهای] مرا جبران نمودی و بر نعمت هایت كه بر من ارزانی داشتی. مولای من! تو با گذشت نیكو و آزمون زیبای خود كه از پیش، با من داشتی و با فراوانی نعمتت بر من و پی درپی شدن نعمت هایت نزد من، برمن نیكی روا داشته ای، چنان كه همه تلاش و سپاس مرا شایسته تو می سازد. من بدان پایه نرسیدم كه [ بدون كمك و لطف تو] نصیبم را به دست آورم و خود را اصلاح كنم؛ ولی- ای مولای من!- نخستین بار، تو با احسانت آغاز كردی و مرا به سوی دینت راهنمایی نمودی و خودت را به من شناساندی و در تمام كارها با حمایت از من و كارسازی برای من، مرا ثابت قدم نگه داشتی، سختی بلا را از من دور كردی و كارهای ناروا را از من بازداشتی. من از تو جز زیبایی به یاد نمی آورم، و جز فضیلت، از سوی تو چیزی نمی بینم. ای خدای من! چه بسیار بلا و سختی كه از من دور كردی و آن را در دیگران نشانم دادی، و چه بسیار نعمتی كه چشمانم را بدان روشن ساختی، و چه بسیار كارهای والایی كه از سوی تو برای من به انجام رسید. خدایا!تنها تویی آن كه به هنگام اضطرار، صدایم را پاسخ می دهی، و تنها تویی كه به هنگام گرفتاری، اندوهم را برطرف می سازی، و تنها تویی كه برای من از دشمنان، حقوق ضایع شده ام را می ستانی. هنگامی كه قصد تو می كنم، تو را دور از خود، حس نمی كنم و آن گاه كه از تو چیزی می خواهم، تو را مُمْسِك نمی یابم، و هنگامی كه تو را می خوانم، تو را از خود رویگردان نیابم. پس تو خدای منی.كارهایت نزد من پسندیده است، و آزمون زیبایت نزد من موجود، و البته تمام كارهایت برای من زیباست. زبانم، خِرَدم و اعضایم و تمام آنچه زمین از من بر خود دارد، تو را سپاس می گوید. ای مولای من! از تو می خواهم به نورانیّتت- كه آن را از بزرگی ات برگرفتی- و به بزرگی ات- كه آن را از خواستت برگرفتی- و از تو می خواهم به حقّ نامت- كه برترین است-، بر من منّت گذاری تا شكر نعمتت را- كه بر من واجب است- به جای آورم. پروردگارا! من چه قدر حریصم بر آنچه مرا از آن منع كردی، و [ چه قدر دورم] از آنچه مرا بدان تشویق كردی! اگر مرا در دنیایم با زهدم، و در آخرتم با پارسایی ام یاری نرسانی، هلاك می شوم. ای پروردگار من!خواسته های دنیایی، همچون آمیزش همسران و داشتن فرزندان، مرا به سوی خود فراخوانْد و من به سرعت به آنها پاسخ گفتم و با رغبت، به سوی آنها رفتم، و خواسته های آخرت، همچون زهد و تلاش [ در عمل] مرا فراخوانْد؛ ولی آنها را ناچیز شمردم و به سوی آنها شتاب نكردم، چنان كه به سوی ثروت های ناپایدار و درختان و گیاهان بر باد رفته و سرابِ بی دوام، شتاب می كنم. پروردگارا!مرا ترساندی و تشویق نمودی و بر من پرده پوشی كردی؛ امّا آن چنان كه باید، از تو نترسیدم. می ترسم كه در كوشش به سوی تو كُندی كرده باشم و در پرده پوشی تو، سستی به خرج داده باشم. بارخدایا!تلاشم را در این دنیا برای خودت و در راه اطاعت خودت قرار ده، و قلبم را از ترس خودت پُر ساز، و كُندی و سستی و كوتاهی و هر آنچه را كه بر خود از آن بیم دارم، به ترس از خودت و شكیبایی در اطاعتت و عمل به آن، مبدّل ساز- ای صاحب جلالت و كرامت!- و سپرم را در برابر لغزش ها، نفوذناپذیر قرار ده و نیكی هایم را چندین برابر گردان كه تو برای هر كه خواهی، چندین برابر كنی! بارخدایا! درجاتم را در بهشت، بالا قرار ده. و به تو پناه می برم- ای پروردگار من!- از [ خوردن] خوراكی و آشامیدنی گران قیمت. و به تو پناه می برم از بدی هایی كه می دانم و بدی هایی كه نمی دانم. و به تو پناه می برم از همه زشتی ها، چه آنها كه آشكار است و چه آنها كه پنهان است. و به تو پناه می برم كه با فروختن دانش، نادانی را بخرم- چنان كه دیگران خریدند- و با بردباری، سبُك سری را و با شكیبایی، ناشكیبایی را و با هدایت، گم راهی را و با ایمان، كفر را. پروردگارا! بر من در این كارها منّت گذار كه تو سرپرست صالحانی و پاداش نیكوكاران را تباه نمی سازی؛ و سپاس، تنها از آنِ خداوند پروردگارِ جهانیان است.[4].
2221.امام صادق علیه السلام: وقتی در جنگ جمل، مردم گِرد آمدند، علی علیه السلام بیرون رفت و میان دو سپاه ایستاد و دست هایش را به سوی آسمانْ بلند كرد و گفت: «ای بهترین كسی كه دل ها به سویش پرواز می كند و با زبان ها او را می خوانند! ای زیبا آزمون! ای بسیار بخشنده بخشش های بزرگ!میان ما و این گروه، به حق، داوری كن كه تو بهترین داوری».[1].